Кырсыкка чейин балдар менен ойноп келүү үчүн Дача-СУга ар дем алыш барчумун. Алар менен убакыт өткөрүү мага өзүнчө ырахат эле. Анын алдында иним Эрзаттын туулган күнү болчу, бешке толгон. Аябай чоң майрам болду эле! Эрзатка телефон беришкен, ал өзүн, меймандарды, ага жасап берген салатымды тартып жүргөн. Азыркыга чейин ошол видеолорду кайталап көрөм…
Кырсык болгон күнү таңкы беште ойгондум, таежемдин жумушка кетип баратканын көрдүм. Бөлмөдө мени менен иним, карындашым да уктап жатышкан. Эмнегедир жок дегенде карындашымды өзүмө жакын жаткырып алсамбы дедим да, бирок антпей, кайра көзүм илинип кетиптир. Эми ошол үчүн өмүр бою өкүнөм.
Учактын катуу добушунан ойгонуп кеттим. Көзүмдү ачтым, дал маңдайымда терезе бар эле. Биздин үй жакка өрттөнүп бир нерсе келе жаткан экен!
Үн чыгарганга да үлгүрбөдүм, терезе жарылды. Сыныктары дал бизге карай учту, заматта эле шып кулады. Анан караңгылай түштү...