Алты жашар Урмат Абдилазиздин эң сүймөнчүк кызы эле. Ал кулпуну оңдоону улантат… Күтүүсүздөн жарылуу болуп, Абдилазиздин кулагы туна түшөт. Дендароо абалда бозала чаң болгон жүзүн жууганы арыкка жетет. Бирок суу негедир кызгылтым түстө эле...
Эки жагын карап, көргөн көзүнө ишене албады: өзүнөн бир нече метр нары жакта таанылгыс болуп калган эки адамдын сөөгү жатат. Бул жубайы менен кызы эле...
Абдилазиз эс-учун билбей эле жакындарына ашыгып барды, бирок кеч болуп калыптыр, эбак жан беришкен экен. Алардын сөөгүн жерден аяр ала үйгө жакын көтөрүп барды. Кайдагы үй, анын деле урандысы калыптыр. Кызы менен аялынын сөөгүн кийизге оройт.
Абдилазиз бир убакта калган чүрпөлөрү карап турганын байкады. Үйүн бомбалап кеткен учак кайра кайтышы ыктымал деген ойдон чочулап, үч баласын көтөрө, айылдан качып жөнөйт.
Эки баласын колуна алып, үчүнчүсүн – эң кенжесин мойнуна отургузган. Тээтигинде, жардын боорунан ага милиционерлер кол булгалайт.