Жашым 50дөн ашып калды. 35 жашымда бир баласы бар, жубайы каза болуп калган кишиге турмушка чыккам. Уулун өз баламдай кабыл алып, багып-чоңойтууга аракет кылдым. Окуттук, башка балдардан кем кылбай кийинтип, жакшы тарбия берүүгө аракет кылдык. Үйлөнгөндөн көп өтпөй кыздуу болгонбуз. Аныбыз азыр мектеп окуучусу, уулубуз болсо 30га чыгып калды. Жолдошум менен талашып тартышкан деле маселебиз жок, жакшы жашадык. Жумуш деп жүрүп турмушка кеч чыккам. Турмушка чыкканга чейин ишкерлик, соода менен алектенчүмүн. Бутума туруп, өзүмдү эле эмес, үй-бүлөмдү да жетишээрлик камсыз кылчумун. Жолдошум деле иштечү. Бирге түтүн булатып баштаганда ишибиз жакшы жүрүп кычыраган үй салып, жетиштүү жашоодо жашадык. Бирок уулубуз (күйөөмдүн баласы) начар чыгып калды. Ичкиликке берилип, эрке өстү. Эркек баланы өгөй эне катары тарбиялоо кыйын экен. Күйөөм "мейличи, жаш да" деп атып эрке өстү. Окуусун бүтө элек жатып үйлөнүп алды. Анысы менен деле көп жашаган жок. Бир жылдан кийин келинибиз кетип калды. Токтолуп калбай кайра эле аракка берилип, айтор, айланы кетирди. Кийинки күндөрү үйгө келип чыр салчу болду. Мүнөзү өтө кырс. Мени эмес, атасынын сөзүн укпайт. Бирдеме десем эле жолдошум "өз балаң эмес да" деп баласына болушат. Эмне кылышты билбей калдым. Кызымды алып кээде кетип калгым келет. Бирок тытынып жүрүп салган үйдү калтырып кете албайм. Чет өлкөгө кетип калайын десем, шаарда бизнестерим бар. Анын көпчүлүгүн күйөөгө тие электе ачкам. Жолдошумдун да тааныш-билиштери көп, мүнөзү оорураак, тууган-жакындарыма залакасы тиеби деп корком. Айтор, айла кеткенде психологго кайрылып көрүүнү туура көрдүм.
Психолог Гүлнара Жасоолова:
