Кыргыздын бир караганда көзгө көрүнбөс, анан дагы азыркы ааламдашып жаткан заманда көп этибарга алына бербеген каада-салттары көп. Бирок бир аз ой токтотуп, ошол салттардын изин сыдыра бир аз тереңдей карасак, алардын ар биринде элди эл кылып башын бириктирчү, улууну улуудай урматтап, кичүүнү кичүүдөй тарбиялоочу, жокту чүнчүтпөй, барды эсиртпей, муундан муунга сабак болчу чоң мазмун бар.
Бирок, … тиги элдер кирип чай ичип чыгып жаткан үйдөн самоор көтөрүп бөжөңдөгөн бир кемпир чыга келди. Анын эки жагын акырын каранып, самоор койчу жакка бет алганын байкай калган бир өспүрүм утурлай басып, колунан самоорду алды эле, кемпир кайнап буусу чыгып турган самоорду көтөрө кайра үйдү көздөй тартты. Муну көргөн келиндер тараптан күбүр-шыбыр угула түшкөнсүйт. Ошол маалда баягы кичинекей кемпир эки-үч чыны кармап үйдөн кайра чыкты. Келиндердин бири анын колунан идишти алайын деди эле, кемпир: "Мен эле жууй коёюн" деп идишти өзүнө тартып тигиге карматкан жок. Анда дагы бир келин: "Жөн эле койбойсузбу, апа. Биз эле кылат элек. Отуруп чай иче бериңиз", — деди сылык. Кемпир болсо: "Жок, кагылайын, мен кол кабыш кыла турайын. Абышкам экөөбүз өтүп кетсек силер да ушинтип, кызматыбызды кылып, узатып коёрсуңар, айланайындар", — деп баягы чыныларды жууганга киришти. Келиндердин бири да жооп кайтарганга батына албагандай унчугушкан жок. Болгону, арткараак турган жаш келиндердин бири "Бул ким?" — деп жанындагысынан шыбырап сурады…
Кийин укканыбызга караганда, ал байбиченин көзү өткөндө айылдын келиндеринин бири калбай "Бүбүча апабыз биз менен жарыша чуркап оокат кылчу эле. Жакшылап узатып коёлу. Арбагы ыраазы болсун", — дешип, тамагын да жакшы жасап, чайын да ысыктап берип, маркумга акыркы кызматын жакшы көрсөтүшкөн экен.
