1945-жылдын апрелинде бизди Германиядан Одер дарыясы гана бөлүп турган. Наркы жээктеги немистер күчтөнүшкөн, тишине чейин куралданышкан. Бирок эмне кылсак да дайраны кечип өтүүгө тийиш элек. Салда (устундар менен) сүзүп баратканбыз, ал эми алар курал-жарактын болгон түрү менен аткылап жатышты. Наркы жээкке чыгып, артыма кылчайып, көргөнүм үрөйүмдү учурду: дайра биздин жоокерлердин сөөгүнө толуп калыптыр, ушунчалык жыш, ал түгүл суу да көрүнбөйт!
Берлиндин тургундары бизден коркушчу. Анткени алар агалары, аталары жана уулдары советтик жерлерди эмнеге айландырышканын жакшы билишчү. Бирок биз фашист эмес элек. Ар таңда бизге Сталиндин буйругун окушчу: эстеликтерди кыйратууга, кары-картаңдарды, аялдар жана балдарды өлтүрүүгө тыюу салынган. Мародерчулукка жол берилчү эмес, окко учкан жоокерлердин өтүгүн чечип алууга гана уруксат берилген. Анткени биздин өтүктөрүбүз жыртылып калчу.
29-апрелде Рейхстагды (1945-жылга чейинки Германия парламенти) алууда салгылашып жатканбыз, анан эле көкүрөгүм чыдатпай ооруй баштады. Палаталык госпиталда көзүмдү ачтым, кабыргаларым сынып, өпкөм жабыркап, колуман жаракат алыптырмын. Колумду дароо ошол жерден кесишти, врачтар бырчаланган сөөктү жөн эле араалап салышты. Мага ооруну басаңдатуучу дары да беришкен эмес болуш керек.
Бир топ күн өтүп вагондор менен польшалык госпиталга жөнөдүк. Ошондо жарааттарым курттап да кеткен... Бир нече күндөн кийин оорукананын далистерин "ураалаган" үндөр жаңыртты. Биз уттук, акыры жеңдик!