Адамдын көңүлү — гүл. Жылт эткен жарык, жакшы көз караш, жагымдуу сөз маанай көтөрүп, ал тургай бир нече күн жүрөктү жылуулук аралап жүрөт.
Sputnik агенттиги окурмандарга жылуулук чачкан, жакшылык кылууга чакырган макалаларды жарыялап келет. Бул жолу чет жактан күткөн достун ак жарыгы тууралуу баяндамакчыбыз.
Биздин тайпа абдан кызык эле. Сегиз эркек, үч кыз. Анын алтоо араб улутунан болуп туруп бири-биринин тилин түшүнбөгөн, дүйнөнүн чар тарабындагы араб өлкөлөрүнөн келген студенттер болсо, эки жигитибиз Африкадан, бир кызыбыз франциялык, дагы бир кыз Польшадан келген болуп чыкты. Ар кимибиздин кесибибиз ар башка. Эң кичүүбүз 18 жаштагы мектепти жаңы бүткөн жигит болсо, эң улуубуз 35ке чыгып калган, докторлугун жактоо үчүн келген эле. Бул группага которулганы тил үйрөнүүм алдыга жыла баштады. Анткени араб тилин билгени орусчаны билбей, орусча билсек, англисчебиз жок болгон үчүн бири-бирибиз менен түркчө гана сүйлөшүүгө мажбур элек.
— Айти, мен сага эртең китептериңди берип жиберейин анда, — деди жай гана.
— Жок, убара болбо, рахмат, өзүм барганда алып кетем, — деп койдум. Анын бул сөзүнө терең деле маани берген жокмун.
Эки күндөн кийин группалашым кайра чалып, Анкарадан Стамбулга учуп келип, Бишкекке барчу түрк тилдүү адам таппай, Ошко учуп жаткан кыргызстандык эмес, башка улуттун өкүлүнөн китептеримди берип жибергенин айтып, Ош менен Бишкектин ортосу канча экенин сурады. Китептеримди берип жиберүү үчүн шаардын бир бурчунан экинчи четине жатаканага барып, ал жердеги тарбиячыларга түшүндүрүп, анан аэропортко келип билет алып, 450 чакырым, тактап айтканда, бир сааттан ашык учак менен учуп Стамбулга келип, Кыргызстанга кетчү киши издеп жүргөнүн элестетип, саамга дендароо боло түштүм. Менин оозума сөз келбей туруп калганымды көрүп "Ош менен Бишкек алыс беле, сага китептерди алганга ыңгайсыз болуп калабы" деп чебелектеп жиберди.
Телефондун камерасын өзүмө жакындатып рахматымды айтып кирдим.
Жашоодо башкаларга жарыгын чачкан адамдар көп болсо экен.